Etap "Gdzie Lusia ma oko, a gdzie lala ma nos" już dawno za nami, schemat orientacji własnego ciała opanowany, teraz przyszła kolej na nieco bardziej skomplikowane odkrycia, mianowicie poznajemy, nazywamy relacje przestrzenne.
Właściwe poznanie i odczuwanie siebie jako niezależnej jednostki oraz prawidłowe utrwalenie schematu ciała, jest podstawą do zrozumienia właściwej orientacji przestrzennej. Jesteśmy na dobrej drodze, wewnętrzne centrum dowodzenia mojego dziecka ma się dobrze, a nawet bardzo dobrze. Z dnia na dzień jej "ja" umacnia się i nie pozwala o sobie zapomnieć nawet w środku nocy.
"Charakterna" jak to mówią o niej Panie w przedszkolu, ale to temat szeroki, godny oddzielnego wpisu. Dziś o książeczce własnej produkcji:
"Gdzie jest miś?"
Karty ze zdjęciami pluszaka w różnych relacjach względem wiklinowego koszyka zrobiłam już dawno i swego czasu towarzyszyły one naszym zabawom. Postanowiłam do nich wrócić, dodatkowo rozbudowując je o podpisy odpowiednich przyimków (przed, za, pod, w, z lewej, z prawej). Wystarczył jeden pokaz przypominający, by w następnej próbie Lusia sama układała misia we właściwym miejscu (z wyjątkiem lewa/ prawa strona, w tym przypadku, był to raczej szczęśliwy traf, ale powoli pracujemy nad tym). Zdecydowałam się złożyć wszystko w jedną spójna książeczkę, którą zbindowałam. Dzięki temu prostemu zabiegowi karty zyskały nowe życie, stały się trwalszą pomocą. Dodatkowo podczas przewracania stron ćwiczymy motorykę małą, skupienie uwagi i samokontrolę.
Na pierwszej stronie jest etykieta z przyimkiem, dopiero na kolejnej znajduje się zdjęcie, dzięki temu najpierw czytam wyraźnie określenie relacji, następnie Lusia układa misia, przewraca stronę i sprawdza, czy miś jest tam gdzie trzeba, po dobrze wykonanym zadaniu córcia nagradza siebie gromkimi brawami. Cały zestaw stymuluje rozwój mowy, wzbogaca słownictwo, a przede wszystkim poprzez zabawę uczy tak trudnej sztuki, jaką jest orientacja przestrzenna.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz